nic zupełnie nic

niedługo wracam

mam zbyt dużo

czasu

by się  bać

tego co

zabiera światło

i posmak zostawia

dziwnie chemiczny

troszkę jakby

mrożona truskawka w proszku

wmawiam poczciwym

wskazówkom czasu

zbytnią pragmatyczność

po cóż tak gonić

lepiej poczekać

lepiej postać

by nienadchodzący koniec

podkradł się

przynajmniej troszkę bardziej

uczciwie

niezauważalnie bliżej

za mało chcę widzieć

śnić mi lepiej

na telebimach

i matach wrażliwszych

niż ja nawet podobno

na promienie

niesłońca

niedeszczu

nieludzko

odpornie

na zamki z piasku

chmury z waty przesłodzonej

na koniec

ale

to nic

bo

mam wystarczająco dużo

czasu

by się bać