zamarzło serce

krok od nicości

widzę ją jak zawsze

skuloną w zmarszczkach nowego koca

udającego wzory bogate i ascetyczne

z taniego supermarketu na wylocie miasta

na wpół przymknięte ze zmęczenia oczy

trzęsące się źrenice na brak widoku na

na ekranie telewizora

na przyszłość

patrzy i nie widzi co się dzieje

chce widzieć szczęście i chce nieszczęście

u siebie i za płotem gdzie jak w lustrze sąsiad

przed brzęczącym pudłem wytęża zatracone zmysły

czasem widzę ją

gdy siedzi przy oknie

wypatrując szczęścia które zostawiła

na ołtarzu wychodząc za rutynę

siedzi znowu przygnieciona myślą

że to że tamto że znowu nie ma

przykuta do smutku odmawia zdrowaśki

i znów i znów bo śmiech to zdrowie

i gdzie jest to pięknie i dla kogo to życie

i po co mówią że będzie lepiej

i czemu znowu wschodzi słońce

i

i dlaczego już przestała pytać