Kiedy zimnej ziemi umysłu wyrasta słowo...

myślę że jest trudno pisać wiersze

spójrzcie ile razy nie udaje się to tym

którym powinno się udać

ale myślę także że niełatwo jest

połykać truciznę zdobywać szczyty gór

przepłynąć kanał La Manche

a jednak to wszystko są ludzkie osiągnięcia

dlatego ośmielam się raz jeszcze

H. Poświatowska

w zwierciadle zakurzonym...

***

zamknę oczy

i

nie widzę swojej twarzy

widzę deszcz

śnieg

przez mgłę

ujrzałam tylko zarysy uśmiechów

z fotografii malowanych tak

jakbym chciała

po szklanej surowej tafli

spływają cieniem myśli

niedotlenione

głuche marzenia

zalepiają usta

ciężko opadają na powieki

zamykają oczy

nie patrzę teraz

nie widzę nawet ślepego 

cienia mojego obrazu

nie ma tam prawdy

moje oczy

w tej ciemności marzeń

nie widzą

nie patrzą

troszkę serca

*** 

na niepełnie lazurowych

łanach nieba

widuję czasem

ślad spojrzenia twoich oczu

w spokojne gdzieś daleko wody

plączę dłonie na policzkach

oddając przestrzenie zamkniętych powiek

pod panowanie

cieni powłóczystych nostalgii

pod nieba podnoszę wzrok

tak nie widzi nikt mojej

twarzy i

westchnień nieswoich

nie umiem

pisać słów odpowiednich

listy długie pozostawiam

na strawę chciwym

językom płomieni

w moim obrazie

uśmiech lniany

w oczach tylko

bezsilny szach i

mat

nic zupełnie nic

niedługo wracam

mam zbyt dużo

czasu

by się  bać

tego co

zabiera światło

i posmak zostawia

dziwnie chemiczny

troszkę jakby

mrożona truskawka w proszku

wmawiam poczciwym

wskazówkom czasu

zbytnią pragmatyczność

po cóż tak gonić

lepiej poczekać

lepiej postać

by nienadchodzący koniec

podkradł się

przynajmniej troszkę bardziej

uczciwie

niezauważalnie bliżej

za mało chcę widzieć

śnić mi lepiej

na telebimach

i matach wrażliwszych

niż ja nawet podobno

na promienie

niesłońca

niedeszczu

nieludzko

odpornie

na zamki z piasku

chmury z waty przesłodzonej

na koniec

ale

to nic

bo

mam wystarczająco dużo

czasu

by się bać

i just want to be perfect

jestem nieznajomy w

swym własnym domu

coś powinno się zmienić

czy coś powinno się zmienić

czy ściana nie powinna ulec

demokracji

ludu o zaniżonym ilorazie

znajomości

swego własnego

ja

czy coś powinno się zmienić

czy coś powinno się zmienić

Tymczasem...

Prace nad tomikiem wstępnie zakończone! Teraz rozpoczynamy długą i mozolną drogę pełną przeszkód, wiodącą już prosto do celu - wydania debiutowego tomiku wierszy.

Muszę powiedzieć, że jestem zachwycona efektem prac Przemka - ilustratora. Jego koncepcja i klimat, który stworzył przekroczyły moje oczekiwania. Oby dalej powodziło się nam w kwestii wydania tak szczęśliwie!

Teraz spotkania z promotorami, trochę krytyki, poprawek... i zobaczymy co dalej. :)
Trzymajcie kciuki!

hazy morning

a co jeśli

kiedyś odejdę

umilknę

jak cichy wiatru powiew

zniknę

jeśli nad ranem

tylko mgła rozkołysze

wchodem słońca

ponurą ulicę i

wierzbę ciężko pochyloną

a co jeśli

skrzypiące okno nie zagłuszy

żadnych rytuałów

porannych zachwytów

nad szarym morzem

a jeśli wszystkie słowa

niedoręczone do rąk własnych

zamienią się w kruche popioły

i wersety nikogo nie zadręczą

nieskończonością

jeśli pożegna mnie tylko

obojętne spojrzenie zaspanego kota

jeśli nie zauważą mnie

oczy staruszka obok kominka

wraz z płomieniami opowiadającego

przeminione legendy

a kiedyś o poranku

zostawię wyblakłe suknie snów

i przez okno lekko odlecę

tam gdzie myśl

poczyna me słowa

zostanie po mnie

mała jasna skrzyneczka

pełna ciemnych nocy i westchnień

i słowa wyryte na włosach

odegnanych od

zmartwychwstania

z rozważań o pustocie dusz ludzkich

kobieta nr 2081345872

stoję

przed otchłanią

szafy

ona wciąga

moją

egzystencję

puk puk

ktoo
tam?

pusto
pusto
pusto!

wobec twoich wyobrażeń

'mój dom spłonął

nic już

nie zasłania mi księżyca'

 

chłód żarzącego się umysłu

szeptem

oczy moje

uświęćcie obraz jego uśmiechu

stawiając go na ołtarzu myśli

tak piękna chwila ulotna

gdy nie mogłam być z tobą

gdy patrzyłeś i nie widziałeś

cierpki smak słodkości

gdy roztapiam się

myślą w blasku twych ramion

które nie ukoją mojego głodu

chwila radości

każdej nocy pod posłusznie

spuszczonymi powiekami

pod magicznym księżycem

widzę ciebie obok

utkanego ze snów

z cierpiących wielkich marzeń

i spójrz na mnie

taka blada

usypiam serce imieniem

łkającej ciszy

zaduszonej brakiem

twojego imienia

czy widzisz?

moje życie
już nie istnieje
bez
teatru

bez teatru
nie ma
poezji

bez teatru
nie ma
mnie