a co

Powietrze mnie przygniata. Sny łapią mnie w swoje szpony i potrząsają szyderczo, tak, bym nie pojęła, tego, co już zrozumiałam. Najlżejsze powiewy przynoszą betonową świeżość. Poranki są pełne narkotyzującego wschodu bez nadziei światła...

Kolejny dzień mija. Samotnie. Moja niecierpliwość i emocjonalność przybrała potworzastą postać i chce mnie zjeść. Chyba się jej dam. Nie mogę już, nudno mi, pożeram wzrokiem deszcz i wiatr. I narzekam ile tylko mogę, a co. 

Podświadomie zrozumiałem, że nie mogę być kolejną nudną historią, której nikt właściwie nie opowiedział.

I to jest właśnie mój największy problem!

Zajadam się nicością.

Większe podstawy do zmartwychwstania mają inne członki niż włosy.

Tomasz z Akwinu

Jestem taka samoniezniszczalna, wypełniona niczym i trochę żałosna.

pure 

morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure morning pure mornign pure morning pure morning pure morning

morning